Eu amaba ao meu pai sobre todas as cousas, cun amor animal. Gustábame o seu cheiro, gustábame a súa voz, gustábanme as súas mans, a pulcritude da súa roupa e a meticulosa limpeza do seu corpo. Amábao máis que a Deus. Un día tiven que escoller entre Deus e o meu papá, e escollín ao meu papá. Foi a primeira discusión teolóxica da miña vida e tívena coa irma Josefa, a monxa que nos coidaba a Sol e a min, os irmáns menores. Se pecho os ollos podo ouvir a súa voz recia, grosa, enfrontada á miña voz infantil. Era unha mañá luminosa e estabamos no patio, ao sol, mirando aos colibríes que viñan facer o percorrido das flores. Dun momento a outro a irma díxome:
- O seu papá vaise a ir ao inferno.
- ¿Por que? - preguntei eu.
- Porque non vai a misa.
- ¿E eu?
- Vostede vai irse para o ceo, porque reza todas as noites comigo.
Eu que entendo as cousas ben, pero amodo, empecei a imaxinarme todo o día no ceo sen o meu papá, e esa noite, cando ela empezou a entoar oracións, díxenlle:
- Non vou volver a rezar.
- ¿Ah non? rétoume ela.
- Non. Eu xa non me quero ir para o ceo. A min non me gusta o ceo sen o meu papa. Prefiro irme ao inferno con el.
Poucos anos despois asasinaron o meu pai, nunha rúa de Medellín. E eu entre no inferno.
Pero sen el.
